Ludzie gadają

Po dwunastu latach zacząłem znów korzystać z komunkacji publicznej. Poza tym, że wymaga to ode mnie więcej ruchu niż dojazdy prosto spod domu do pracy (i dobrze!), powoduje zauważanie pewnych rzeczy. Chciałem napisac najpierw o perspektywie poznawania nowego miasta z okien autobusów i tramwajów, ale jednak wygrało gadanie.

Ktoś, kto nie chodzi zbyt często po miejskich ulicach, nie zauważył pewnie swego rodzaju fenomenu, jakim są gadający ludzie. Ludzie gadający do siebie. I nie, nie chodzi mi tylko o tych, którzy na cały głos prowadzą rozmowy telefoniczne, ludzi w tramwaju traktując jak powietrze. To jest jeszcze w miarę zrozumiałe. Chodzi mi o tych, którzy gadają do siebie.

To doprawdy dziwne uczucie, kiedy stoisz na przystanku, a obok Ciebie zatrzymuje się mężczyzna, wypatrujący nadjeżdżającego w dali tramwaju, jednocześnie mówiący półgłosem:

- No i rzeczywiście, zdążyłem, tylko po co? Może siódemka byłaby lepsza, trzeba się będzie przesiąść. No i jeszcze...

Albo babcinka, która siada za Tobą i kontynnuje wcześniejszą myśl:

- Pewnie, Jadzia tego nie widzi, ale przecież ona nigdy niczego nie widzi...

Może nie jest to zjawisko powszechne, ale w tygodniu zwykle trafiam na 2-3 takie przypadki. Co gorsza, raz przyłapałem samego siebie na "mamrotaniu przystankowym". To jakaś alienacja komunikacyjna czy co? Dziwne to wszystko...

Poniżej poranny widok na Odrę i dowód na to, że aparaty w telefonach jeszcze przez parę lat nie będą się nadawały do takich zdjęć...