Perełka - Nagroda

Mamy z Perełką taki zwyczaj, że jeśli grzecznie zje cały obiadek, może wybrać sobie "nagrodę", czyli deser. Zwykle wybór pada na cukierki "Schoko-bons", za którymi Młoda przepada.

Tego słonecznego dnia tata przygotował ziemniaczki i kurczaka w gyrosie - obiad jak obiad. Trochę wysiłku wymagało namówienie Perełki do jedzenia, ale ostatecznie wszystko z talerza zniknęło.

— Nagloda! — zakrzyknęła Perełka, więc cóż było robić, tata wyciągnął z szafki zawiniętego w celofan cukierka.

— Tata teś! — zakomenderowała pociecha, więc tacie humor wyraźnie się polepszył i sięgnął po jeszcze jedną "nagrodę".

Mając już w zasięgu ręki cukierka, Perełka często się denerwuje, bo rozwijanie trwa długo, a ona "chcie juś".

— Poczekaj, pomogę Ci — powiedziałem zatem i wydostałem czekoladowy specjał. Błyskawicznie zniknął w uśmiechniętej buzi. Chciałem rozpakować swój, ale...:

— Tata, ciekaj! — wymamlała Perełka niewyraźnie, wyciągając rączkę — Daj, pomogę!

Ucieszyłem się, że nauka nie idzie w las i dziecko rośnie na osobę niosącą pomoc innym. Podałem jej "Schoko-bonsa". Namęczyła się, ale rozwinęła celofan i... ciach, cukierek do własnej buzi!

— Hej! Co to ma znaczyć?! — zaprotestowałem słusznie oburzony — Co teraz tatuś ma zjeść?

Cała roześmiana, oddała mi opakowanie i wymamlała:

— Maś, tata, udawaj!