Lenistwo na potęgę

Napiszę szczerze, że jestem przerażony. Przerażony lenistwem rosnącego nam pokolenia. Jakiekolwiek generalizowanie jest zwykle szkodliwe i często mija się z prawdą, ale w ostatnim miesiącu spotykałem się z tyloma praktycznymi przykładami, że po prostu ręce opadają. O co jednak chodzi?

Praktyczne przykłady lenistwa spotykam zwykle na FaceBooku i na różnych forach, które odwiedzam z uwagi na zainteresowania - tu konkretnie będzie o dwóch przypadkach, muzycznym i graficznym. Nie jest niczym dziwnym, że grupy zainteresowań powstają między innymi po to, by dzielić się wiedzą - i to jest fantastyczne, że można bez problemu podyskutować na różne tematy, zadać pytanie, na które odpowiedź nie zawsze jest oczywista czy podzielić się swoimi przemyśleniami. Nie ma bowiem sensu wyważać otwartych drzwi i skoro na 90% ktoś przed nami zmagał się z podobnymi problemami, warto skorzystać z tej wiedzy.

Problem w tym, że coraz mniej ludzi, zwłaszcza młodych i bardzo młodych (patrząc na profile czy zdjęcia), zadaje sobie trud SZUKANIA, zastępując je wyłącznie PYTANIEM. Przykłady? Dwa pierwsze z brzegu. Pierwszy z grupy producentów muzycznych. Pojawia się pytanie "czy programu LMMS [DAW - przyp. moje] można używać komercyjnie? niech ktoś wklei link do darmowej wersji BandLab Cakewalk". Drugi przykład z grupy grafików - czy ktoś może wkleić link do instalatora Affinity Designera?

Oba pytania o linki są typowym objawem lenistwa - komuś nie chce się nawet wejść do wyszukiwarki, by wpisać dwa, trzy słowa i przejrzeć wyniki (wystarczy zwykle dwa, trzy pierwsze). W pierwszym przypadku padło jeszcze dodatkowo pytanie o możliwość wykorzystania komercyjnego - czyli wystarczy przejrzeć licencję danego programu. Zgoda, że czytanie licencji nie jest zwykle zadaniem trywialnym, dlatego warto zajrzeć do sekcji FAQ (najczęściej zadawanych pytań), które praktycznie każdy producent zawiera na swojej stronie - a pytanie o komercyjne wykorzystanie darmowego programu jest zwykle jednym z częściej zadawanym.

I tak to później leci - wartościowe pytania czy zagadnienia toną w morzu pytań trywialnych, na które odpowiedzi można znaleźć błyskawicznie (a czasem wręcz wystarczy zwyczajnie się zastanowić - np. na jednej z grup graficznych użytkownik miał problem z otwieraniem pliku PDF, ponieważ nie miał wymaganych czcionek - zadał więc pytanie, czy przy otwieraniu program nie mógłby zastępować brakujących czcionek krzywymi; nie przyszło mu jednak do głowy, że żeby coś zamienić na krzywe, trzeba najpierw "wiedzieć", jak to coś wygląda, a skąd program ma to "wiedzieć", skoro nie ma czcionek?)

Nie piszę tego bynajmniej dlatego, że uważam się za alfę i omegę oraz sam nigdy nie zadałem tego typu pytania - oczywiście, że się zdarzało. Jednak obecnie robi się z tego niemal plaga, a co gorsza, nie można nawet zwrócić uwagi takiemu delikwentowi, którego wyszukiwarka przerasta, bo zaraz jest obraza, wyzywanie i wszystko to, co sprawia w dzisiejszych czasach, że lepiej swoje zdanie pozostawić dla siebie... I to jest właśnie przerażające...