Kiedy byłem małym chłopcem, cz. 2

Ciąg dalszy sentymentalnej podróży do Gostynia i czasów dzieciństwa. Tym razem odwiedziłem osiedle 700-lecia, gdzie mieszkaliśmy z rodzicami i siostrami przez bez mała 11 lat. To tutaj ganiałem z chłopakami, bawiąc się w wojnę, tutaj zdzierałem kolana, grając w piłkę, to tutaj denerwowałem starą Panią Frąckowiak, gdy piłka zamiast w bramce lądowała w jej malutkim ogródku z kwiatami.

Dziś osiedle wygląda z jednej strony zupełnie inaczej, niż niegdyś, a z drugiej strony wcale się nie zmieniło. Wybujały drzewa, które sadzono w moich czasach. Osiedle - zapewne po dorośnięciu mojego pokolenia - stało się ładniejsze. Wszędzie widać zieleń, trawniki są zadbane, ławki całe i pomalowane. Wiele miejsc, w których się bawiliśmy, zostało uporządkowanych, obsadzonych krzewami.

Nawet plac zabaw przeszedł metamorfozę - zamiast piachu na boisku jest nowoczesna, sztuczna nawierzchnia, zamiast starych, stalowych zjeżdżalni i huśtawek, zakotwiczonych w wystających z ziemi blokach betonu, są nowe, kolorowe i bezpieczniejsze konstrukcje. Nawet, kurczę, szary i wielki pojemnik na śmieci został pomalowany na żółto-zielono!

Niestety, część trawników zamieniono na parkingi (znak czasów), wyburzono też jeden z ważniejszych obiektów na dziecięcej mapie zabaw, czyli tak zwany "murek", pozostałość starego domu. Uporządkowano też okolice "Smródki", zastępując stary, drewniany most nową, betonowo-stalową konstrukcją.

Stare akacje, stanowiące niegdyś bazy wojskowe czy maszty statków, obecnie stoją ciche i postarzałe - nikt już nie przytula ich gałęzi i nie szuka ucieczki w bezpiecznych konarach. Nikt też nie śmiga na rowerach wokół Domu Seniora, brakuje simsona duo, któregośmy wielokrotnie oglądali, odpędzani przez zdenerwowanych staruszków.

Ot, nostalgia pełną gębą. Szkoda, że nie można wejść do naszego starego mieszkania i spojrzeć jeszcze jeden raz z balkonu na panoramę miasta...