Kapitan Jacek Wróbel

Ostatni tydzień był szczególny - mieliśmy w domu nowego lokatora. Wypadł z gniazda i cudem nic mu się nie stało. Mały wróbel, a właściwie mazurek.

Zamieszkał w pudełku, gdzie miał urządzone prowizoryczne gniazdo. Nazywany nieco przewrotnie Panem Wróblem, ćwierkał zaciekle i domagał się jedzenia, podanego wprost do szeroko otwartego dzioba. Preferencje smakowe? Od biedy zamoczone płatki owsiane lub kasza, ulubione - robaczki (wiadomo).

Przedpołudnia spędzał w pudełku, ale popołudniami był wynoszony na taras, żeby czuł niebo nad sobą. Raz nawet odwiedził go inny, dorosły wróbel. Posiedział na skraju pudełka, popatrzył i odleciał. Może tata?

Jako że maluch dawał radę już jakoś tam przelatywać z palca na stół czy podfruwać, został posadzony na gałązce rosnącej w ogrodzie olszy. Podobało mu się, więc na drugi dzień także zażył sobie podobnej rozrywki. I zniknął.

Przeszukaliśmy cały trawnik (może spadł?), obejrzeliśmy drzewo (może polazł wyżej?), natężaliśmy słuch (może przeleciał kawałek i teraz leży gdzieś w zaroślach?) - nic.

Późnym popołudniem rozległo się znajome ćwierkanie. Kapitan siedział wysoko na olszy - przynajmniej ja miałem takie wrażenie, że to on. Rozmiar się zgadzał, no i ptak nie uciekał na nasz widok. Do pudełka nie sfrunął już, odleciał.

Może wpadł tylko się pożegnać?

Powodzenia!